خداوندا

خداوندا! مرا وسیله ی صلح خود قرار ده.
انجا که کین است بادا که عشق آورم.
انجا که تقصیر است بادا که بخشایش آورم.
انجا که تفرقه است بادا که یگانگی آورم.
انجا که خطاست بادا که راستی آورم.
انجا که شک است بادا که ایمان آورم.
انجا که نومیدی ست بادا که امید آورم.
انجا که ظلمات است بادا که نور آورم.
انجا که غمناکی ست بادا که شادمانی آورم.
خداوندا! بادا که بیشتر در پی تسلی دادن باشم تا تسلی یافتن.
در پی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن.
در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن.
چه با دادن است که می گیریم.
با فراموش کردن خویش است که خویشتن را باز می یابیم.
با بخشودن است که بخشایش به کف می آوریم.
و با مردن است که به زندگی بر انگیخته می شویم.